Jednym z wyznaczników zdrowia psychicznego jest umiejętność godzenia się z tym, czego nie możemy zmienić.
Trzeba umieć opłakać stratę i iść dalej.
Nancy McWilliams
Osobowość to zbiór cech, które określają jacy jesteśmy. Kształtuje się w czasie dzieciństwa i dorastania, jako właściwe nam wzorce postępowania, nawiązywania i utrzymywania relacji oraz funkcjonowania w społeczeństwie i świecie. Właściwości te opisują nas w indywidualny sposób i tym samym odróżniają od pozostałych.
Zaburzenia osobowości to sztywne, nie poddające się zmianie sposoby myślenia o sobie i innych, związane z niestabilnym poczuciem własnej wartości, przejawiające się jako nieadaptacyjne i powtarzające się reakcje emocjonalne i zachowania, które prowadzą do cierpienia psychicznego – obniżenia funkcjonowania społecznego/zawodowego, trudności w bliskich relacjach. Często towarzyszą im zaburzenia lękowe, depresyjne, uczucie pustki, odrzucenia oraz uzależnienia, zachowania autodestrukcyjne, krótkotrwałe epizody psychotyczne, zaburzenia odżywiania czy próby samobójcze. Cierpienie, które nie znajduje rozumienia w umyśle często „wyraża się” poprzez ciało, czyli doznania psychosomatyczne (bóle serca, jelit, trudności z oddychaniem, drętwienia kończyn, uczucie kuli w gardle, itp.).
Zaburzenia osobowości można leczyć poprzez psychoterapię, czasami skojarzoną z leczeniem psychiatrycznym (farmakoterapia). Czas trwania zależy od nurtu terapeutycznego, głębokości zaburzenia, występujących urazów z okresu dzieciństwa (trauma relacyjna), resiliencji, czyli zdolności radzenia sobie z trudnościami i elastycznego powrotu do równowagi oraz aktualnego funkcjonowania.